Мөнхийн
сэдэв минь хайр байлаа
Мөрөөдөл
дундаа хөлчүүрхэн
Мөр
холбох бүрдээ хайрыг л магтан
Мөдхөндөө
хэмээн догдолдог байлаа
Гал
халуун дурлалын романсын
Ганц ч
хормыг алдалгүй шимтэн
Гагц
иймтэй л учрахсан гээд
Галзуурсан
мэт шунадаг байлаа
Гайхалтай,
бүр дэндүү төгс
Амттай,
бүр дэндүү нялуун
Аз
жаргал, баяр хөөр л мэдэрдэг
Яг тийм л
гэж боддог байлаа...
Зүрх
догдолж, зүсэнд дурлаж
Харц
хувирч, халамжинд дасаж
Яасан ч
дуусдаггүй юм,
Сэтгэлээ
хэд хэд тарааж
Янз янзын
“хайртай”-д
Татагдаж,
тэмүүлж, талимаарч үзлээ...
Гэтэл...
Хайр
хөрдөг юм билээ
Хайртай л
гэсэн бол үүрдийн хугацаатай
Үнэнч
сэтгэлтэй, үргэлжийн жаргалтай
Байдаггүй
юм билээ
Хагацаж
бас мартагдаж
Хагдарч
бас дэлгэрч
Хавар
хаврын ааль шиг
Хувьсаж
өөрчлөгддөг юм билээ
Шөнөжин
унтуулахгүй догдлуулж
Өдөржин
инээмсэглэл бэлэглэн жаргаадаг ч
Өөр нэг
өдөр чийгт дэртэй үүр цайлгаж
Өр зүрх
сэмрээн шаналгадаг юм билээ
Дурлалын
балаар цангахад
Дээрээс
нэвт асгарч цутгачихаад
Цус амтагттал
шаналж,
Цээжээ
цохин бахирахад
Нулимстай
минь хамт урсаад
Цамцан
дээр минь шингэчихэж билээ
Хайр чи!
...
Хайр
дандаа жаргалтай байдаггүй юм билээ
